Czy Polacy kochają jazz? Kilka dekad temu odpowiedź wydawała się oczywista, a dokonania Komedy, Stańki, Urbaniaka, Dudziak, Seiferta, Namysłowskiego i Makowicza pogłębiały nasze uczucie do wszystkiego, co wiązało się z tą muzyką. Na początku lat 90. jazz został pozbawiony smaku zakazanego owocu, czegoś, co wcześniej nadawało mu uprzywilejowany status wśród innych gatunków. Stał się "tylko" muzyką, produktem, który musiał sobie od nowa torować drogę do odbiorcy. W sterowanej wolnym rynkiem rzeczywistości jazz wydawał się przegrywać z muzyką lansowaną przez wielkie koncerny, rozmijał się z coraz bardziej apatyczną publicznością, był rugowany z "misyjnych" mediów, gdzie ramówkę przejmowali reklamodawcy. Nie powiodły się próby powołania do życia nowych periodyków jazzowych; na placu boju pozostało, mające 40-letnią tradycję "Jazz Forum", które przeżyło pięć minut grozy, gdy...