Trafiłam do niej dzięki ludziom z obozu we wsi Diavata koło Salonik, gdzie przebywa dwa tysiące imigrantów i uchodźców. – Pójdziesz z nami do mamy? – zapytał pewnego dnia Marokańczyk, który przedstawia się jako Izmir (bo, jak mówi, znaczy to „książę”).

– Kim jest ta mama? – zapytałam.

– To najlepsza kobieta na świecie – odparł.

– Ona jest kochana – dodał Muhammad, też z Maroka.

Izmir i Muhammad nie są odosobnieni w tym odczuciu. Wielu imigrantów zagląda do siedziby wolontariuszy medycznych w Salonikach tylko po to, aby ją poznać.

Akurat ten weekend Mama Rosa ma wolny. – Śmieję się, kiedy tak mówią: że jest organizacja „Mama Rosa”, restauracja „Mama Rosa”… Po prostu, staram się być z nimi. Gdy ich boli, trzymam za rękę, a gdy potrzebują przytulenia, przytulam – mówi Rose Hansen.

Niska czterdziestokilkuletnia blondynka początkowo jest nieufna...