Sierpniowy wieczór na bulwarze La Villette. Siwa drobna dama w okularach ciągnie za sobą torbę na kółkach. Zgarbiona. Drżą jej ręce, gdy wyciąga z torby bagietki i słodkie wypieki, by rozdać je młodym mężczyznom.

Choć ci imigranci są głodni, młodzi i niecierpliwi, w spokoju czekają na swoją kolej. Przyglądają się powolnym ruchom staruszki.

Ona nie działa w żadnym stowarzyszeniu. Po prostu mieszka nieopodal i przychodzi tu, żeby pomóc ludziom koczującym od wielu dni przy kanale Saint-Martin w Paryżu. Bagietki i słodkie bułki dostaje od okolicznego piekarza, oddającego produkty, których sam nie sprzedał.

– Dlaczego mam się bać chodzić sama pośród młodych mężczyzn? To prawda – szepcze mi na ucho – unikam dotyku, bo boję się bakterii. Ci ludzie często nie mają się gdzie umyć. Skoro jest pan dziennikarzem... O tym powinniście pisać: że w Paryżu jest za mało...