Historia, rozpoczynająca się – zgodnie z przykazaniem Hitchocka – trzęsieniem ziemi (wybuch bomb w nowojorskim muzeum, w którym ginie matka głównego bohatera) jest opowiedziana wielowymiarowo. Trudno wepchnąć ją do konkretnej szufladki, chyba że uznamy ją za nową, autorską wersję przepisu na tradycyjną powieść, taką, w której najważniejsza jest fabuła, pełnokrwiste postacie, napięcie w relacjach między nimi i zaskakujące zwroty akcji. To, co jest więc największą „Szczygła” zaletą – znalezienie przez Donnę Tartt własnej formuły, w ramach której ten znany zestaw chwytów wybrzmiał świeżym dźwiękiem, bywa jednocześnie uznawane za główną wadę. Szczególnie w Polsce, gdzie przywiązanie do etykietek w rodzaju „literatura faktu”, „reportaż”, „powieść historyczna” uchodzi za przejaw troski o czystość gatunku.

Powieść ma 780 stron, więc drugi zarzut brzmi: zbyt obszerna, bo gdy coś jest...