Tekst Beaty Chomątowskiej („Szczygieł z podciętymi skrzydłami”, „TP” nr 28) dyskusji nie ułatwia, gdyż autorka nie pisze o powieści, której wyróżnienie Nagrodą Pulitzera wywołało liczne głosy sprzeciwu, ale komentuje polskie na nią reakcje. Na krytykach krajowych (bo amerykańskich rozgrzesza) nie zostawia suchej nitki, co przychodzi jej bez problemu, ponieważ jej tekst polemikę jedynie udaje. Jedną z metod jest przywoływanie głosów adwersarzy tak, by z ich argumentacji pozostał łatwy do obalenia strzęp. Argumenty trudne do obrony? Najlepiej przemilczeć. Metoda druga, radykalniejsza, to powoływanie do życia fikcyjnych (więc, oczywiście, anonimowych) adwersarzy, tak by móc w fingowanym z nimi sporze wypowiedzieć swoje poglądy: w Polsce niszczy się literaturę środka, a tym samym (to już zarzut karalny) niszczy się i tak...