Jak mówi Pismo: "Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: »Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba«" (Dz 1, 9-11).

Postawa apostołów wielu z nas wydaje się zupełnie naturalna. Czyż nie kończy się właśnie niezwykle piękny okres w ich życiu? Oto Ukrzyżowany okazał się Żyjącym, znów stawał pośród nich, jadł z nimi, rozmawiał, a teraz "został od nich wzięty" i "obłok zabrał Go im sprzed oczu". Rozumiemy ich żal za utraconą obecnością, czujemy się bowiem uczestnikami podobnej, choć o te 40 dni mniej szczęśliwej sytuacji: słyszeliśmy, ale tylko słyszeliśmy, że Jezus żyje, że...