Kręcimy się w kółko, a wirując tak, zbliżamy się do środka czasoprzestrzennej wirówki, by w pewnym momencie zniknąć w jej gardzieli na zawsze. Jednym słowem: w tym wariackim wirowaniu z każdą chwilą jest nas coraz mniej. Ubywa nas i ubywa, stajemy się coraz mniej atrakcyjni, oczekiwani i potrzebni – a więc coraz trudniej zauważalni i rozpoznawalni. Owszem, można rzec: spokojnie, co mnie obchodzi, co będzie jutro, skoro jest dzisiaj? Skoro mogę dysponować tą oto godziną, która dzieje się teraz.
To prawda: jedna sekunda, a nawet jej ułamek, jest tak samo ważna, jak całe życie, gdyż bywa, że w oka mgnieniu ten i ów potrafi się dźwignąć, poderwać, stanąć na nogi i krokiem jeszcze niepewnym ruszyć do przodu lub się wycofać. W jednej chwili – bywa tak, choć nie jest to regułą – potrafimy zmienić kierunek. I podążyć w tym, który dotychczas uważaliśmy za błędny, nic niewarty, a nawet...