Nie lubił swoich wczesnych wierszy, „poezji gniewnej”, jak ją nazywał, i dziwił się, kiedy w rozmowie przywoływałem „Komunikat” albo „Małą piosenkę o cenzurze”. Machał ręką – to nieważne, dawne czasy. Ale ostatecznie przedrukowywał te wiersze w wyborach. Chyba nie można było wtedy pisać inaczej, tłumaczył. Trzeba było bronić się przed napierającym systemem, także wewnętrznie, bo system przenikał i zatruwał od środka. „Ten, kto pisze, powinien uważnie przyglądać się idiotom lewicy i idiotom prawicy. Poeta jest urodzonym centrystą; jego parlament znajduje się gdzie indziej, zasiadają w nim także umarli, nie tylko żywi”.

Bardzo lubię jego książkę „W cudzym pięknie”, w zasadzie autobiograficzną, choć jednocześnie programową, wykładającą jego poglądy na świat, historię i sztukę. To właśnie z niej pochodzi powyższy cytat. Mój egzemplarz jest pokreślony, bo był czytany uważnie,...