Choruję. I dobrze: nareszcie odpisałam na prawie wszystkie listy, stopniał też znacznie stos książek i gazet, odłożonych do przeczytania. Mam również czas na to, by w TVN 24 oglądać posiedzenia sejmowej komisji śledczej, od początku do końca. Zdecydowanie, żaden skrót, składanka czy relacj a nie umożliwiłyby takich doznań, jakie dają te kilkugodzinne transmisje. Obfitują one w długie, portretowe zbliżenia i pozwalają zajrzeć mówiącym w oczy, w to zwierciadło, jak wiadomo, duszy. W dynamicznym, dramatycznym przebiegu przesłuchań i sędziowie, i świadkowie, żeby nie wiem, jak się starali, nie są w stanie wszystkiego ukryć. Kamery rejestrują rzeczy tak zdradliwe, jak mowa ciała każdej osoby dramatu - mowa, w gruncie rzeczy, nie do opanowania - i wyolbrzymiają twarze. Drgnienie ust, rozbiegane źrenice, uchylona nagle maska opanowania, szczery uśmiech, pycha, wytworność, tupet,...