Starszy pan pewnie wchodzi do odnowionego, pomalowanego na pastelowo pałacyku. Mimo kilkudziesięciu lat, które upłynęły od jego ostatniej wizyty, bezbłędnie rozpoznaje drzwi prowadzące do łazienki i salonu. "O, tu stało radio, przy którym co rano siadał dziadek" - mówi 82-letni Stanisław Aronson i rozgląda się z zaciekawieniem po przestronnym holu. Ludzie stojący w kolejkach do okienek (teraz mieści się tu bank) nie zwracają na niego uwagi. Doskakuje za to ochroniarz. Nieufnie wysłuchuje tłumaczenia, że Aronson kiedyś tu mieszkał. Wycofuje się do telefonu i zaraz przybiega drobna, energiczna brunetka, która przedstawia się jako dyrektor placówki. Równie jak ochroniarz zaskoczona zwięzłą opowieścią o przedwojennym dzieciństwie, mówi stanowczo: "Proszę się stąd nie ruszać" i znika w swoim gabinecie. Za chwilę to starszy pan jest zaskoczony, bo pani dyrektor wręcza mu pięknie...