Z początku wyglądają niepozornie, jak rozbudzone szczypnięciem wiosny ćmy krążące wokół rozpraszającej ciemność żarówki. Wykluwają się i raptownie łączą w chmary. Chwilę później przypominają mrówki pracowicie uwijające się wokół zgubionego w głębokiej trawie orzechowego ciasteczka. Wreszcie orbiterów jest tak dużo, że symulacja Dana Oltrogge’a z Analytical Graphics to właściwie zaśnieżony ekran kineskopowego telewizora.

W roku 2045 przestrzeń wokół naszej planety zagęszczą dziesiątki tysięcy małych, komercyjnych sond kosmicznych. Ich kolizyjne kursy i dryfujące resztki inspirują poetów już teraz, w czasach gdy nad Polską przelatuje ledwie pierwszych kilkadziesiąt sztuk z należącej do Elona Muska grupy Starlink. Na ciemnym styczniowym niebie są jak zwiastujące zbliżające się przesilenie astralne świetliki, latarnicy Szczodrego Wieczoru.

O kurczę, żyjemy na...