To nie tylko sukces reżyserki Zuzanny Solakiewicz, ale także kolejny argument świadczący o uniwersalnej sile jej bohaterki – muzyki Eugeniusza Rudnika.

Z nożyczkami w ręku i metrami taśmy magnetofonowej przewieszonymi przez szyję Eugeniusz Rudnik wygląda raczej jak mistrz krawiecki niż kompozytor. Na pewno nie ten klasyczny – nobliwy akademik cyzelujący kolejne znaki na papierze nutowym. Utwory osiemdziesięciodwuletniego twórcy nie podlegają jeszcze cyfrowej obróbce i komputerowej standaryzacji. Z dzisiejszej perspektywy wygląda to może na retro futuryzm, ale jego rezultaty są zadziwiające. Formalnie wymagające kompozycje Rudnika w swoim przesłaniu pozostają bardzo ludzkie, jak gdyby posługujący się taśmami autor ściągał w nich miarę z człowieka.

Anita Piotrowska o Rudniku: „...