Po tragicznym zakończeniu ­pięknej ­życiowej przygody uczniowie Jezusa idą w rozsypkę. Kleofas z towarzyszem odchodzą z Jeruzalem, gdzie zamiast ­tryumfu musieli przełknąć klęskę, i z p­rzypadkowo napotkanym podróżnym dzielą się już tylko wspomnieniami. Mówią: „Spodziewaliśmy się, że On [Jezus] właśnie miał wyzwolić Izraela”. Ale Jezus odszedł do przeszłości, a czas wrócił w stare koleiny. Pozornie. Fakty potrzebowały właśnie czasu, żeby mogły przemówić. „Czy serce nie rozpalało się w nas, gdy rozmawiał z nami w drodze i wyjaśniał nam Pisma?”. Mówiąc inaczej: czyż rozmawiając z tym podróżnym, nie przeczuwaliśmy, że coś tu jest nie tak, jak się nam wydaje, że jest.

Podobne rozczarowanie Jezusem przeżył Tomasz. Opowiadanie o powstaniu Jezusa z martwych skwitował: „Nie uwierzę, jeśli nie ujrzę na Jego rękach śladów po gwoździach, nie włożę swego palca w miejsce gwoździ i nie...