Ale postać narratorki "Masłoskiej", podpowiadającej teksty wymyślonym przez siebie bohaterom, od początku bierze w cudzysłów tę zwariowaną historię i prowokuje zupełnie inny rodzaj śmiechu. Cały świat przedstawiony sprawia wrażenie wykreowanego - lichej dekoracji, prowizorki, kulturowego śmietniska zużytych cytatów i mód. Oglądamy komiks o Polsce prymitywnej i jarmarcznej, zamieszkanej przez ludzi, którzy chcieliby być kimś całkiem innym, niż są. Uczestniczą w jakiejś fikcji, w groteskowym matriksie wzorowanym na telewizyjnej papce i życiu idoli popkultury. Szkoda tylko,

że prawdziwy sens filmu gubi się w natłoku efektów specjalnych i poszczególnych gagów. Pozostają w pamięci przede wszystkim wyborne aktorskie etiudy i oczywiście postać pisarki, która podpisała się pod adaptacją swej powieści już samym udziałem w realizacji filmu. Ale też swoją obecnością...