Tragiczna katastrofa pod Smoleńskiem wyzwoliła lawinę słów: w telewizji, radiu, w gazetach. Bo śmierć zmusza do milczenia, ale jednocześnie i do mówienia. Przeżywając wstrząs taki jak ten, człowiek nie chce być sam. Chwyta się słów innych ludzi, którzy to przeżywają tak samo jak on, mówi o swoim przeżywaniu, żeby nie dźwigać tego w samotności. Dlatego w takich chwilach szukamy obecności innych. Niekończące się pielgrzymki przed pałac prezydencki w Warszawie, pod Wawel, do innych podobnych miejsc, kwiaty, znicze, fotografie zabitych, modlitwa i śpiew - bezradność wobec tego, co trzeba przyjąć jako nieodwracalne. Przyjąć śmierć. Niespodziewaną, która przychodzi jak złodziej. Powiedziano wprawdzie: "dlatego i wy bądźcie gotowi, bo przyjdzie w chwili, której się nie domyślacie...", ale kto jest gotowy, kiedy przychodzi na bliskich rzeczywiście? Zwłaszcza teraz, kiedy śmierć...