Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Czy pamiętasz dzień, w którym Święty Jedyny chodził po świecie i szukał tych, którzy ciebie przyjmą? Nikt nie chciał ciebie wziąć, aż Hebrajczycy zebrali się pod górą Synaj i przyjęli i uszanowali Pięcioksiąg. I ty teraz w dniu ich nieszczęścia świadczysz przeciw nim?”. Tora zamilkła i odeszła od Tronu Wiekuistego. Bóg zawołał: „Niech teraz stawią się dwadzieścia dwie litery”. Litery mówiły o tym, jak bardzo lud wybrany przekroczył prawa. Abraham zapytał literę alef: „Czy nie pamiętasz, jak Święty Jedyny pojawił się na górze Synaj i zaczął wypowiadać dziesięć przykazań, które zaczynają się od słowa Anochi, Jam jest twoim Bogiem. Żaden inny naród nie znał tych słów i tylko on mógł pojąć sens Przykazań, a ty świadczysz przeciw niemu?”. Alef cofnęła się i zamilkła. Wystąpiła litera bet, a Abraham rzekł jej: „Tylko mój naród jest biegły w studiowaniu Ksiąg, a te zaczyna literą bet”. Litera cofnęła się. Podobnie postąpiły pozostałe.
Wtedy Abraham rzekł: „O Panie wszechświata, czy nie pamiętasz, kiedy kazałeś ofiarować mego syna Izaaka jako ofiarę całopalną? Wtedy moje serce zamieniło się w kamień i stało się okrutne, i nie było we mnie współczucia dla Izaaka. Czy nie pamiętasz tego zdarzenia przez wzgląd na mnie i czy nie masz litości dla moich dzieci?”. Bóg milczał. Wtedy odezwał się Izaak: „O Panie wszechświata, gdy ojciec prowadząc mnie na górę powiedział: Bóg wskaże owieczkę na ofiarę, ja nie broniłem się, jak ojciec mnie wiązał. Leżałem na stosie ofiarnym, a ojciec sięgnął po nóż. Czy nie będziesz o tym pamiętał przez wzgląd na mnie i czy stać Ciebie na litość wobec moich dzieci?”.
Potem zaczął mówić Jakub: „O Panie wszechświata: czyż nie przebywałem 22 lata u Labana? Gdy opuściłem dom, spotkałem Ezawa, który chciał zabić moje dzieci... Były jako owce prowadzone na rzeź, a ja dbałem o nie jak kura o swoje kurczaki. Cierpiałem jako ojciec. Czy nie zapamiętasz tego przez wzgląd na mnie i czy nie znajdziesz litości dla moich dzieci?”.
Mojżesz zaczął mówić: „O Panie wszechświata, czy nie byłem wiernym pasterzem Izraela przez lat 40, kłusując jak koń na pustkowiu? Ale gdy nadszedł czas wejścia do ziemi obiecanej, zadekretowałeś, że moje kości spoczną na pustyni. A teraz, gdy zostali wygnani, posłałeś po mnie, bym lamentował i płakał nad nimi”. Nie czekając na odpowiedź, zwrócił się do Jeremiasza: „Idź przede mną, tak bym mógł ich zaprowadzić do ziemi Izraela i nikt nie ośmieli się położyć na nich swoją dłoń”. I tak doszli do brzegów rzek Babilonu.
Bóg stanął wobec żądań praojców. Domagali się w dniu zburzenia Świątyni litości i prosili o wybaczenie dla swego ludu. Bóg cały czas milczał. ©
