Na zdjęciu z okładki Dorota (Doris, jak mówi pierwszy wydawca) Masłowska, w pelisie i makijażu z lat 60. jako żywo przypomina mi młodą Santorkę. Mam nadzieję, że odwinie mi się za to skojarzenie swoim ekstatycznym sztychem i zgasi podrygi moich porównań; trudno o piękniejszą śmierć: jej pióro jest nadzwyczajne. No więc Santorka, mówię, a wewnątrz książki Obywatel Nikt na fotografii dla legitymacji ZTM czy, gdzie indziej, wykrzywiona grunge’ówa albo Dorotka Gładkie Lico między disco stodołą a smażalnią frytek. Wiemy od dawna, że Masłowska wciąga na swą twarz różne przybrania, tysięczne grymasy, a na piśmie przełamuje różne językowe kody i trzeba spytać, czy mogłoby być inaczej.

Po to ma się talent

W felietonie o serialach pisze: „nie wydaje się, żeby literatura ze swoim nieprzystającym do niczego, wolnym procesem produkcyjnym była zdolna jeszcze nadążyć...