W jednym z wierszy Dycki pisze, że istotą poezji jest "bezzasadność napomknień i powtórzeń". Każdy powrót tego samego słowa, każde kolejne przywołanie imienia własnego, każda repetycja rytmu lub dźwięku - wszystko to paradoksalnie niszczy więzadła łączące język ze światem. A dzieje się tak dlatego, że powtórzenie, które zazwyczaj wzmacnia fundamenty (czymkolwiek one są), odsyła u Dyckiego do doświadczenia śmierci. Czytając jego wiersze, odnosimy wrażenie, że kryje się za nimi wyobraźnia o szczególnej predyspozycji; wyobraźnia obsesyjnie powracająca do kilku zaledwie wątków, z których najważniejsza jest śmierć. Nie można się od niej oderwać, albowiem każdy obrót wyobraźni szuka do niej dostępu, a z drugiej strony sąsiedztwo śmierci (umieranie matki, odchodzenie bliskich, lektury nekrologów, figury rozkładu i rozłączenia) wyklucza zasadniczość poetyckiego słowa.