W kącie siedzi jeden, jedyny gość i - już czekając na wyszukaną potrawę - pilnie lustruje wzrokiem własne wnętrze. Gdyby to siedział sobie ktoś, kogo nie znam, ktoś, kogo pierwszy raz na oczy widzę, nic by się nie stało wielkiego. Usiadłbym jak najdalej i lustrując pilnie własne wnętrze, spałaszowałbym swoje kluski. Ale tu sytuacja zrobiła się nagle wysoce nieprzyjemna i cokolwiek trudna, choć nie dlatego, że co za dużo lustracji, to niezdrowo. Otóż tym jedynym gościem w restauracji Aqua e vino był Sławny Pisarz, pisarz może nawet z tych najsławniejszych, na dodatek znany powszechnie z dość daleko idącej wstrzemięźliwości towarzyskiej.

Co gorsza, widziałem się z pisarzem kilka dni wcześniej i już wtedy wydawało mi się, że limit spotykalności został dramatycznie szybko wyczerpany. Więc co teraz? - rozważałem w ułamku sekundy, jak tonący z rysunku Andrzeja...