Jedno z najwcześniejszych wspomnień z restauracji: knajpa w miejscowości wypoczynkowej, podgórskiej - ot, takie sobie miejsce, żeby zjeść. Sala, pamiętam, miała drewnianą podłogę. Kelner (bo był tam jakiś kelner, miejscowego chowu) szedł z tacą, ale się zatrzymał w pół drogi. Stanął na jednej nodze, prawą ręką zdjął ze stopy chodaka (a w lewej taca z talerzami) i huknął nim pod ścianę. Z myszy została miazga.

Na szczęście to nie jest film Hitchcocka i nie będzie gorzej i gorzej. Ta historyjka przeszła do mitologii dzieciństwa, zahibernowana przeczekała lata - aż na powrót stała się użyteczna. Wyciągam ją tu i na poczesnym miejscu stawiam, żeby było jasne: mam o kelnerze polskim wyrobione zdanie. Ale wiem przecież, że od tego rzutu chodakiem wiele się zmieniło; nie będę tu polskiego kelnera batożył, tylko mu się uważnie przyjrzę.

Bo kelner,...