Siedemdziesiąt osiem lat wciska w warszawskie niebo swój szpetny szpikulec pomnik Józefa Stalina, zwany – z racji swoich drugorzędnych funkcji architektonicznych – pałacem kultury i nauki. Doprawdy, perfidne to alibi dla wielkiej drzazgi wbitej miastu w oko po wsze czasy, bowiem nie sposób się pozbyć czegoś tak dużego doskonale w stolicy przećwiczoną metodą „na degradację”: porzuca się stary, zabytkowy budynek na pastwę losu, czeka dekadę, aż do cna przegnije, a potem w ruderze wybucha tzw. pożar deweloperski, rzecz jasna całkiem przypadkowy, i definitywnie czyści działkę pod nowe inwestycje.

Siedemdziesiąt osiem to wiek aż nadto dorosły, człowieka stać na mądrą ocenę, które złe rzeczy dadzą się w jego życiu zmienić, a które trzeba oswoić przez obojętność. Podobnie miasto, mam nadzieję, dojrzało już, żeby ten obiekt zacząć ignorować w koncepcjach, co dalej z przestrzenią wokół...