Za motto autorka wybrała przewrotnie fragment z "Czwartych ćwiczeń pamięci" Erwina Axera: "Powiastki autobiograficzne interesują autora, a poza nim nikogo. W tym sęk. Mądrzy ludzie zawsze wiedzieli, że jedynym tematem, którego w rozmowie na pewno nie wolno poruszać, jesteśmy my sami". Przewrotność to podwójna. Axer, dystansując się ironicznie od prozy autobiograficznej, sam ją z powodzeniem uprawia. Marta Wyka zaś pokazuje, że własną biografię uczynić można punktem wyjścia wciągającej, choć nieco melancholijnej narracji nie tylko o rodzinie, ale i o pewnej formacji społecznej, o losach pokolenia, wreszcie o ludziach, którzy z naszej pamięci znikają, choć przecież i oni - jak śpiewano w Piwnicy pod Baranami - "mieli swoją opowieść", czasem naprawdę godną uwagi.

Najpierw więc rodzina. "Nie jestem ogniwem znamienitego rodu. Ta historia będzie zapewne krótka i na...