"...czołowi politycy związani z demokratyczną rewolucją." Ciekawym jest jak czesto, przypuszczalnie wyrazajac wlasne zyczenia, uzywa sie w opisie wydarzen na Bliskim Wschodzie okreslen "okraszonych" pojeciem "demokratyczne, demokratyczna". Bardziej szczegolowa analiza prac na ten temat pokazuje, ze w tzw. "Arabskiej Wiosnie" najmniej chodzilo o demokracje. Przynajmniej ta w zachodnim rozumieniu. Jedyny eksperyment demokratyczny mial miejsce w Egipcie, gdzie przez krotki okres czasu rzadzilo Bractwo Muzulmanskie - byl to eksperyment demokratyczny ale w zupelnie innym stylu niz probuje sie sugerowac uzywajac pojecia "demokracja". Niestety, ten typ demokracji nie za bardzo demokratycznym spolecznosciom odpowiadal i nikt lez nie uronil, ani nie grzmial z oburzenia, gdy wojsko obalilo legalnie wybrany rzad, wsadzajac prezydenta, ministrow i kogo sie tylko da do wiezienia. Tony Blair, sztandarowa postac "nowej lewicy", nawet stwierdzil, ze Sisi uratowal Egipt. Minister spraw zagranicznych UE odwiedzila prezydenta w wiezieniu i stwierdzila, ze ma sie dobrze - mozna by porownac przykladowo z reakcja na wiezienno - prawne perypetie niektorych kontrowersyjnych osobowosci w Rosji. Pozniej zas zapadlo milczenie i nikt sobie "egipska demokracja" glowy nie zawraca. Mozna wiec zapytac, jak mialaby wygladac demokracja w wydaniu syryjskim, gdyby Assad dal sobie spokoj i wyjechal? Sadze, ze nie doszloby nawet do etapu eksperymentu egipskiego. Jesli wsrod rewolucjonistow byli demokraci z prawdziwego zdarzenia, to jednak nieliczni i nie mieli mozliwosci by sie wykazac (jesli takie szanse w ogole istnialy) nim do akcji wkroczyly sily jak najbardziej niedemokratyczne wspierane przez absolutnie niedemokratyczne satrapie regionu.