Jest to spostrzeżenie z gatunku tych wybijających myśl człowieczą z ułożonych od dawien dawna torów przyzwyczajeń. Myśl owa ukazuje, że posługiwanie się stereotypami prowadzi wprost na kanapę stojącą tuż obok ciepłego pieca, ku sofie, gdzie czeka pled i leżą miękkie, pachnące, wielkie poduchy, którymi jakże chętnie głuszymy turkot toczącej się rzeczywistości.

Otóż spostrzeżenie to parę dni temu przeskoczyło oślepiającą błyskawicą przez nasze sterane życiem synapsy. A każdy, kto teraz przeczyta grackie streszczenie tej pięknej myśli, przyzna, że niczego lepszego w ostatnich latach w prasie polskiej nie przeczytał.

Każdy z nas, jak tu ponuro siedzimy, używa takich oto weszłych do polszczyzny sformułowań: „Jak z »Misia«”, „jak z ­Barei”, „jak za Peerelu”, „jak za Gomułki”, „za Gierka” i tak dalej, i tak dalej. Wiadomo. Pod tymi słowami, tworzącymi jasny dla każdego przekaz...