Metafora prawa przepełnia świat – luźno wzorując się na prawach stanowionych, które sami stworzyliśmy, wyobraziliśmy sobie następnie prawa boskie, a ostatecznie również prawa przyrody. Wyraźnie lubimy myśleć tymi kategoriami; być może daje nam to słodkie poczucie bezpieczeństwa, że ktoś nad nami czuwa?

Starożytni tylko z tą wizją flirtowali: Grecy czasem widzieli w świecie nomos (prawo), choć częściej logos (słowo); rzymskie zamiłowanie do prawa sprawiło jednak, że Cyceron bez wstydu rozciągał już słowo lex na rzeczywistość ziemską, naturalną i boską. Od czasów nowożytnych „prawa przyrody” przyjęły się już na dobre. Newton zatytułował co prawda swoje najsłynniejsze dzieło „Matematyczne zasady filozofii przyrody”, a nie „Matematyczne prawa”, jednak w środku znajdziemy słynne „prawa ruchu” – leges motus. Wychodzi zresztą na jedno: logos...