Jako chłopiec zaczytywałem się w powieściach Karola Maya. W rezultacie bliskiemu kręgowi szkolnemu narzuciłem siebie jako Winnetou; paru kumpli miało tworzyć rodzaj plemienia. Biłem się kiepsko, więc pierwszą w życiu wspólnotę musiałem oprzeć na ideach pacyfistycznych. Lecz nasza plemienność nie była jednorodna, realizowała się na kilka sposobów, etos indiański mieszał się np. z etosem pancernym. Bo najbardziej spektakularnym doświadczeniem dla ówczesnych dzieci był Klub Czterech Pancernych – telewizja, wykorzystując do pedagogicznej pracy serial z Jankiem Kosem jako głównym bohaterem, zorganizowała bojowy ciąg dalszy w postaci klubowej sieci. Utworzyliśmy komandę: załoga Rudego i czołg. Do tego powinniśmy mieć zwierzaka, najlepiej psa Szarika, lecz zastąpiliśmy go kotem, gdyż Maciek, jeden z pancernych, miał go w domu. Wysłaliśmy zgłoszenie do Klubu i zostaliśmy przyjęci. Klub się...