Od kiedy najważniejsze jego pisma pojawiły się w XII wieku w przekładach łacińskich, stał się dla zachodniej filozofii chrześcijańskiej mentorem par excellence, wyposażył ją w podstawowy zasób pojęć metafizycznych, logicznych, fizycznych i etycznych - na przekór przejściowym zakazom kościelnym, jakie uderzyły w niektóre jego dzieła. Kiedy jednak w epoce Odrodzenia rozpoczęły się napaści na scholastykę, musiał niechybnie paść ich ofiarą, jako że imię jego kojarzyło się w naturalny sposób z myślą scholastyczną, a zwłaszcza z dziełem Tomasza z Akwinu, który głównie się przyczynił do jego chrześcijańskiej asymilacji (kiedy pisał po prostu “filozof" bez dodatkowych określeń, wiadomo było, że o Arystotelesa chodzi). Później, kiedy nowożytna fizyka i astronomia jęły się rodzić, autor tamtej “Fizyki" i rozpraw kosmologicznych z IV wieku p.n.e. musiał zdawać się tylko irytującym...