Oglądałem te straszliwe sceny równocześnie na dwóch kanałach, niemieckim i polskim. Prezenterka telewizji niemieckiej długi czas trzymała się nuty moskiewskiej i wersji oficjalnej: ośmiu do dziesięciu zabitych, podczas kiedy prezenterka polska mówiła już, opierając się na relacji obecnego na miejscu dziennikarza, o stu kilkudziesięciu ofiarach. Dziś wiemy, że było ich ponad trzysta, a około czterystu rannych leży w szpitalach.

Obejrzałem też antyterrorystyczny wiec na Placu Czerwonym. Ściąganie załóg wielkich fabryk z przygotowanymi transparentami przypomniało mi czasy stalinowskie, kiedy na podobnych wiecach gromadziły się tłumy pędzone rozkazami, albo nasz rok ‘68, kiedy hasła w rodzaju “Mośki do Dajana" też wcześniej kaligrafowano. Skojarzenie jest nieprzyjemne; jakby w sytuacji kryzysowej następowała w Rosji reanimacja tradycji totalitarnej.