Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Nie sposób mówić o jego dorobku bez znajomości najsłynniejszego oratorium, „Quo vadis”. Mamy dziś do wyboru dwie odrębne wersje. Piotr Sułkowski na płytach wydanych przez Instytut Muzyki i Tańca oraz DUX poprowadził gwiazdorską obsadę (słodko liryczna Aleksandra Kurzak, Artur Ruciński, Rafał Siwek), Górecki Chamber Choir oraz olsztyńską Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej, wykonując oratorium w języku niemieckim – oryginalnym, gdyż Nowowiejski skomponował je właśnie do niemieckiego tekstu Antonii Jüngst.
Pierwszy wydawca dzieła, którego kampania promocyjna walnie przyczyniła się do spektakularnego powodzenia utworu (Aloys Mayer z Fuldy), przygotował jednak i inne wersje językowe – nie jest więc żadnym odstępstwem wykonywanie oratorium po polsku, czego podjął się Łukasz Borowicz (dostępne na płytach prestiżowej wytwórni cpo). Także tutaj na pochwałę zasługuje nie tylko emocjonalnie prowadzona Orkiestra Filharmonii Poznańskiej, lecz i doborowa obsada (Wioletta Chodowicz, Robert Gierlach i Wojtek Gierlach), oraz jak zawsze świetny Chór Filharmonii i Opery Podlaskiej. Na ten ostatni należy zwrócić szczególną uwagę, gdyż oratorium w znacznej mierze opiera się na złożonych, polifonicznych partiach chóralnych.
Szczególną wartość mają nagrania Sebastiana Perłowskiego, który z orkiestrą Sinfonia Varsovia przygotował dwie późniejsze partytury baletowe. O ile „Malowanki ludowe” mogą uwodzić głównie barwami harmonii, to jednak jako całość zbyt dosłownie pozostają zanurzone w folklorze, zdradzając objawy niekoniecznie przekonującej chłopomanii. Do współczesnego życia utworowi być może wystarczyłyby pewne skróty – choć nasza epoka od takich praktyk się odżegnuje, to jednak nauczyciel Nowowiejskiego, Max Bruch, kazał mu właśnie skracać partytury (to zresztą nierzadki przypadek kompozytorów o wrodzonej łatwości tworzenia). Tymczasem „Król wichrów” zasługuje na regularną obecność zarówno na scenach, jak i estradach koncertowych. Pełna rozmachu, niezwykle plastyczna muzyka porywa siłą i wielkością wizji, a brzmienia pikantne lub iście magiczne tworzą niezapomniane obrazy. Dodawszy do tego wybitną inwencję melodyczną otrzymujemy balet o wyjątkowych walorach, a jego komunikatywny, pozostający w orbicie późnego romantyzmu, lecz zarazem nowocześnie barwiony język z pewnością uwiedzie dzisiejszą publiczność – i to nie tylko tę najbardziej wyrafinowaną.
Całkowicie zmieniając skalę, znajdziemy płytę z pieśniami Nowowiejskiego – liryka z fortepianem przynosi różnorodne inspiracje i nastrój (wyd. Piano Classic); a idąc jeszcze o krok dalej – ciekawostkowo, w kierunku zbliżającego się Bożego Narodzenia – znajdziemy zbiór tradycyjnych kolęd, których opracowanie na głos z fortepianem wydało Stowarzyszenie Muzyki Polskiej. Zwracają one uwagę – jest to bowiem najbardziej naturalna i zarazem ciekawa wersja tych pieśni, jaką znajdziemy na płytach: nie kłująca uszu eksperymentalnymi współbrzmieniami, jak u Lutosławskiego (nie tylko on zresztą uległ niekoniecznie przekonującej pokusie uwspółcześniania brzmienia tych dawnych piosenek), a jednak oryginalna, świeża i zarazem bogata. Z pewnością miły towarzysz na 25 grudnia, o co postarali się też wykonawcy: bezpretensjonalnie śpiewająca Elżbieta Szmytka i Grzegorz Biegas. ©
