Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Na dodatek dawały okazję do intrygujących eksperymentów artystycznych dzięki obyczajowi zapraszania do wspólnego muzykowania przyjaciół z branży. Symbolem jam bandu stała się grupa Grateful Dead: nie bez powodu w wielu sklepach USA wciąż najwięcej miejsca na półkach zajmują rejestracje jej rozimprowizowanych, a więc za każdym razem będących nową jakością, koncertów. W ostatnich latach podobnym nimbem (wzmacnianym możliwością kopiowania nagrań via internet) otoczone są poczynania Allman Brothers Band, Gov’t Mule, grupy Dave Matthewsa czy mniej znanych w Polsce, a równie odkrywczych Screamin’ Cheetah Wheelies i właśnie Whidespread Panic.
Po rewelacyjnym trzypłytowym wydawnictwie “Live at the Classic City" Panic ogłosili swój koncert zagrany w towarzystwie doborowej sekcji instrumentów dętych i perkusyjnych The Dirty Dozen Brass Band. Efektem jest porcja porywającej mieszanki rocka, bluesa, soulu, jazzu i funky: ani przez chwilę nie nużąca, choć, jak na jam przystało, pełna rozbudowanych improwizacji i instrumentalnych popisów (czasami nawiązujących do jakże twórczej tradycji “bitew" na solówki, toczonych przez jazzmanów w klubach Nowego Orleanu czy Kansas City w latach 30. XX wieku). Nie powinno to dziwić: uczestnicy spotkania znani są ze wspaniałego warsztatu, świetnej znajomości muzycznych korzeni i doświadczenia w podobnych przedsięwzięciach. Całość więc, choć oparta na rockowym podkładzie (m.in. - jak na southernrockowy kanon przystało - dwóch gitarach), brzmi tyleż dynamicznie, co zwiewnie.
