Początek marca będzie bardzo ważny dla Europy. Mamy referendum wewnętrzne SPD na temat koalicji rządowej [w Niemczech] i wybory we Włoszech. Najbardziej boję się o te wybory. Musimy być gotowi na najgorszy scenariusz, czyli włoski rząd, który nie będzie w stanie działać. (…) można się spodziewać silnej reakcji rynków w drugiej połowie miesiąca”. Nie trzeba było czekać aż tyle, żeby słowa przewodniczącego Komisji Europejskiej Jeana-Claude’a Junckera przyniosły pierwsze rynkowe konsekwencje: indeksy giełdy w Mediolanie natychmiast poszły w dół, wzrósł za to spread włoskich obligacji rządowych, czyli różnica w ich oprocentowaniu w stosunku do papierów skarbowych Niemiec.

Skok był niewielki, ale Włochom, ilekroć słyszą tę nazwę, ciarki chodzą po plecach – zbyt świeże są wspomnienia tego, jak wzrost spreadu wyznaczał dla opinii publicznej rytm czarnych dni kryzysu zadłużeniowego...