Ta Rosjanka (urodzona w 1902 r. na Wołyniu, zmarła 90 lat później w Petersburgu) była astronomką, badaczką ruchu komet, zaś w latach 50. i 60. XX w. – pionierką wdrażania w nauce bloku wschodniego elektronicznych technik obliczeniowych. Książkę zatytułowano „Modlitwa otwiera niebo”, choć jest to raczej opowieść o tym, że modlitwa często nieba jednak nie otwiera. O najtragiczniejszym momencie jej życia – gdy w 1948 r. w jakimś koszmarnym jak z horrorów, prowincjonalnym szpitalu zakaźnym na sowieckiej Ukrainie umierał jej jedenastoletni syn – Połońska pisze, że „nie miała siły zamienić się w modlitewny płomień, płomienną strzałę, która przebiłaby Niebo”; że „czuła dotykiem duchowym, że przed Bogiem jest mur nie do przebicia, a jej modlitwa wraca do niej jak fala odbita od Nieba”.

Mały Sergiusz umiera na poszkarlatynową sepsę. W szpitalnej kostnicy nie ma nawet prześcieradła, by...