Wielu kapłanów jest dziś przekonanych, że Msza ma być lekka, łatwa i przyjemna. Efektem są najróżniejsze liturgiczne dziwactwa i trywialności. Praktyki te to rodzaj „kościelnego McDonalds'a”, „kato-polo” czy „kościelenoweli”: bezmyślne odcinanie się od setek lat tradycji prowadzi zaś do płycizn, bezguścia i co najważniejsze do utraty poczucia sacrum - tak twierdzi w WIęZi (nr 12/2002) ks. Jacek Dunin-Borkowski, wykładowca teologii dogmatycznej w Praskim Seminarium Duchownym. O czym mowa? Szczególnym przykładem tego zjawiska są - jego zdaniem - tzw. Msze dla dzieci, których organizowanie jest obecnie normą we wszystkich niemal polskich parafiach. Mają być one dowodem troski o duszpasterstwo najmłodszych, tymczasem zwykle wcale „nie prowadzą dzieci do zrozumienia liturgii”. Przeciwnie: „skutecznie zabijają w nich, i w dorosłych uczestniczących w tego rodzaju spektaklach, poczucie...