Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Owszem, lider używa do trąbki różnych przystawek modyfikujących jej dźwięk, kontrabas zastąpiła elektryczna basówka (Michael Henderson), Keith Jarrett obsługuje elektryczne klawiatury, dochodzi jeszcze John McLaughlin z elektryczną gitarą, wykorzystywaną inaczej niż we wcześniejszych jazzowych kombach - niemniej całe to instrumentarium jest, na dobrą sprawę (a zwłaszcza z dzisiejszej perspektywy) traktowane akustycznie. Tak, liczą się nowe brzmienia, przydają się lampy i tranzystory, przede wszystkim jednak chodzi o zmienne układy dźwięków tworzonych przez improwizujących artystów. Idee muzyczne implikują tu dojrzały, znakomity jazz, bardzo nowoczesny (a po części także już po-) i nowatorski, będący chyba jednak ostatnim już zwieńczeniem ewoluujących stylistyk i przełomów Davisa, otwierającego się tu także na przetworzone nurty free.
Z elektrycznego wspomożenia (poza mikrofonami) nie korzystają Gary Bartz (saksofon sopranowy i altowy), Jack DeJohnette (perkusja) i Airto Moreira (instrumenty perkusyjne); Davis zresztą też nie zawsze używa swoich przystawek.
W sumie powstaje muzyka jakby bez początku i końca, przejścia między ścieżkami są płynne, lider nie tyle podaje melodię i podsumowuje utwór, ile pojawia się w gęstej, pulsującej materii, by paroma zmodulowanymi dźwiękami trąbki jeszcze podkręcić przestrzeń, a później, za spory czas, powraca ostrymi riffami, o celowo niezbyt czystej artykulacji, wskakuje w rozpędzony świat brzmień. Oto kolejna płynna zmiana, znów się coś może zacząć. Improwizacje na fenderze, odcinek prowadzony przez basistę, unisono i kontrasty dętych, niezwykły duet Jarretta i Moreiry, zagęszczenia, ekstatyczny rytm, długie ciągi i nagłe zwroty, uspokojenia.
Doprawdy, sześć płyt to wcale nie za dużo.
