Wspomnienie prehistoryczne, bo z ubiegłego wieku, ubiegłego tysiąclecia, i w dodatku sprzed II wojny światowej. Wspomnienie dumy estetycznej i satysfakcji bardzo wysokiej miary, chociaż to tylko mała stacja kolejowa gdzieś na Wileńszczyźnie, a na niej pociąg lokalny ruszający właśnie ze świstem pary buchającej z lokomotywy, dokładnie tak jak u Tuwima. Naczelnik stacji - elegancki pan w czerwonej rogatywce i porządnym mundurze, lśniące wnętrza wagonów trzeciej klasy i ta oczywistość, która nie podlega wątpliwościom: pociąg rusza dokładnie co do minuty według rozkładu jazdy. Nie mam jeszcze własnego zegarka, ale to wiem: dorośli regulują swoje zegarki według kolei. Stoję potem w ostatnim wagonie przy ostatnim oknie, patrzę na uciekające tory, czuję się bezpieczna i dumna równocześnie. To jest mój dziecinny patriotyzm, niezawodny, niepodlegający żadnej krytyce. Łącznie z pożegnaną dopiero co schludną stacyjką i łącznie z dworcem wileńskim, do którego niebawem dojedziemy i na którym też wszystko będzie takie jak należy. Moje wakacyjne podróże koleją w tamtej prehistorycznej epoce są właśnie takie: przedmiot dumy i satysfakcji. Symboliczny wręcz.