Nie było efektownej walki Kmicica z Bogusławem Radziwiłłem. Księcia wzięli do niewoli Tatarzy, a nadzorował ich nie Kmicic, lecz pułkownik Gabriel Wojniłłowicz - prawdziwy "pies wojny" hetmana Gosiewskiego. I wcale nie trzymał on Tatarów żelazną ręką. "Kto polską mową o litość umiał prosić, ten z rozkazu wodza był oszczędzany" - pisał Henryk Sienkiewicz. Rzeczywistość wyglądała inaczej. Łupiąc Prusy, nie litowano się nad ich polskimi mieszkańcami. Tatarzy wzięli w jasyr 7 tys. ludzi, często o swojskich nazwiskach. A potem popędzili przez ziemie Rzeczypospolitej na Krym. Nikt im nie przeszkadzał.

Zdrajca Radziwiłł wykręcił się sianem. Najbardziej ucierpieli prości ludzie. "Polskie starostwa" Prus Książęcych, które dziś nazywamy Mazurami, wyludniły wojna, zaraza i głód.

Tatarski bicz boży

355 lat temu, 8...