Wyjeżdżam. A gdy wracam, zastaję Warszawę opuszczoną, cichą, z nagle wykoślawioną socjologią. Teraz, w środku wakacji, można myśleć, że to miasto staruszków, ukraińskich rodzin w modelu „2 kobiety plus 1 dziecko”, rozwożących jedzenie ciemnoskórych uberzystów i rozmaitych „ludzi luźnych”, którzy jak zombies ładują się w kadry robiącym instastories turystom. Kręci się też sporo osób, których dress code’ów nie rozumiem. Wojna wtłoczyła z powrotem w przestrzeń publiczną masy zalegających pawlacze i piwnice ciuchów; raz po raz widzę człowieka, którego twarz, skóra, mina, fryzura mówi co innego niż ubranie. Czas niepokoju odbija się w ulicznym krajobrazie, dochodzi do przemieszania się rekwizytów, atrybutów, insygniów. Ubrania wróciły do swoich pierwotnych funkcji: rozszczelniły się hermetyczne kody i ciągle widzę kogoś, kogo nie potrafię rozczytać.

I gdy tak jadę tramwajem jak...