Przedostatnia niedziela wakacji. Wędrówki ludów; GPS kieruje nas do domu przez Szczecin i Poznań. Martwe ryby płyną rzekami żałobnie jak ostateczna mafijna groźba. Ale do wszystkiego można się przyzwyczaić; już ładnych parę lat ludzkość jakby sama sobie grozi, sama błaga siebie o litość i opamiętanie i sama sobie odpowiada „oj tam, oj tam”. Umiera i dalej żyje. Płyną więc ryby i my też ospale suniemy w gorących strumieniach aut i przyczep, i camperów, śnięci i z wydętymi od wakacyjnej diety brzuchami.

Dzień jest blady, senny i gorący. Stacje benzynowe jak nadepnięte mrowiska. Pracownicy nie nadążają ze skręcaniem bułek i parówek w hot dogi, z zawijaniem w te sreberka. Drzwi toalet trzaskają, suszarki do rąk suszą. Kasy kasują. Syczą ekspresy z kawą, wymęczone pieski chłepczą wodę, palacze puszczają grzyby atomowe dymów, terminale drukują paragony grozy. Czuję się częścią...