W rozmowie Joanny Lichockiej z prof. Ryszardem Legutką ("Rzeczpospolita" z 21--22 lipca 2007 r.) nic mnie nie zaskakuje. Nie zaskakuje mnie akceptacja politycznej chytrości ("Sprawa odwołania Leppera z rządu jest może działaniem chytrym, ale nie jest z pewnością działaniem niemoralnym"), ani pochwała obłudy ("Obłuda nie jest tak całkiem do wyrzucenia. Świat bez obłudy jest światem strasznym"). Nie zaskakuje mnie opinia dotycząca swobody dyskusji w PiS-ie ("Dyskusja jest, oczywiście. Ale nie będę twierdził, że to jest partia demokratyczna w sensie podejmowania decyzji, bo nie jest. I nie ma partii, która byłaby demokratyczna pod tym względem. Partia to scentralizowana struktura, w której najważniejszych ustaleń dokonuje się w sposób nieformalny"), ani ocena środowiska akademickiego ("W jego dużej części jest straszliwa nienawiść do PiS. Jeśli można kopnąć PiS, to się nikt nie zawaha"). Nie zaskakuje mnie traktowanie polityki jako przygody ("To jest właśnie fascynujące w polityce, że nie da się jej do końca opowiedzieć i zdefiniować, skontrolować ani przewidzieć. To jest przygoda").