Spełnił się sen twórców Muzeum Powstania Warszawskiego. Dziś na polskich ulicach faktycznie „mówi się powstaniem”. Stało się punktem odniesienia i metaforą pozwalającą przez analogię zrozumieć współczesność. Odwołują się doń politycy i ci, którzy deklarują walkę z upolitycznieniem.

Jego symbole widujemy powielone na koszulkach i nalepkach, odrysowane w tatuażach i graffiti, pomysłowo przekształcone na politycznych transparentach... Służą do opowiadania o teraźniejszości i przyszłości – do wyrażania lęków, niepokojów i sympatii.

Za tą łatwością w „mówieniu historią” kryje się jednak pułapka. Język, którym tak szybko nauczyliśmy się porozumiewać, łatwo staje się także językiem sprzeciwu, sporu, a nawet nienawiści. Dzieje się to tym łatwiej, że przez lata walki z kłamstwem i zapomnieniem pamięć powstania warszawskiego silnie nasiąkła retoryką nieufności i sprzeciwu.