Żeby się troszkę rozerwać po lekturze Tomasza Manna, do której usilnie mnie - po moich ostatnich haniebnych felietonach poświęconych telewizji - namawiano, swoim prostackim zwyczajem rozwaliłem się na kanapie i zacząłem z ulgą zapować. Mniej obytym medialnie czytelnikom wyjaśniam, że nie jest to synonim chrapania, lecz szlachetna rozrywka polegająca na przeskakiwaniu z kanału na kanał. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że moja ulubiona rozrywka narodziła się w czasach, gdy nie nazywano mnie jeszcze postmodernistycznym relatywistą. Mając lat kilka, bezskutecznie starałem się znaleźć w telewizorze Agat coś poza programem pierwszym, ale znajdowałem głównie emocjonującą kaszę intensywnie działającą na wyobraźnię. Tak zostało do dziś: obracam pilotem z niemiłosierną prędkością i choć programów jest teraz milion, znów znajduję głównie kaszę.

Zapping zgodnie...