Była to nietypowa arystokracja, która nie znosiła drętwoty, patosu, stylizowanych manier. Wolność i niezależność ducha potrafiła okazywać w ironicznym dystansie wobec tych, którzy stali się niewolnikami karier, dworskich układów, salonowych konwenansów.

Jej wersję arystokratyzmu, a zarazem osobistą filozofię życia, można odtwarzać choćby na podstawie pośmiertnego wspomnienia, które poświęciła ks. Januszowi Pasierbowi. Pisała wtedy: “Ani cienia popisów, szpanerstwa. Wzywany przecież często do mikrofonu, do telewizji - ustrzegł się najzupełniej gwiazdorstwa. (...) Prostota, kultura, humor - ale i jakaś - wykwintność. Skąd rodem? Z kontaktów ze sztuką, poezją? Z zagranicznych studiów? Umiłowania człowieka? Modlitwy?".

Okruchy osobistej filozofii życia można także odnaleźć w jej wspomnieniu poświęconym koleżance z KUL, profesor Leokadii...