Są wiecznie głodne i żarłoczne lwiątka, jest strudzony wół i obdarzony mocą koń. Jest struś, który rozrzuca po pustkowiu jaja niepomny na to, że mogą je zdeptać dzikie zwierzęta. Wrogi swojemu potomstwu. Jest orzeł, który zabija. Wielki i niewzruszony to obraz. Rządzi nim zasada piękna, powiedziałaby Szymborska. Czesław Miłosz pisząc wiersz „Do pani profesor w obronie honoru kota i nie tylko” (1994), nie wspomina o poemacie biblijnym, a jednak pozostaje w jego kręgu. Przesuwa nieco akcenty. Wielkość i majestat przyrody ustępuje obrazowi tego, co zwykliśmy nazywać po ludzku okrucieństwem: „Natura pożerająca, natura pożerana, / Dzień i noc czynna rzeźnia dymiąca od krwi. / I kto ją stworzył? Czyżby dobry bozia?”. Tak, dobry bozia ją ufundował i nie dał pytonom, pająkom, rekinom świadomości i sumienia. Dał strach, spryt i siłę.

Przed dzikością najdzikszych stworzeń, przed...