Ma rację prof. Andrzej Paczkowski, kiedy pisze: "wtedy na pewno wspólne było poczucie, że skończył się trwający od ponad pięciu lat koszmar, że (...) gestapo już nikogo nie aresztuje, niemieckie plutony egzekucyjne nie będą już rozstrzeliwać, wsie nie będą palone, a miasta wysadzane w powietrze" (patrz str. 7). W moich wspomnieniach koniec wojny nastąpił wtedy, kiedy weszli do nas Rosjanie, dużo wcześniej niż

8 maja. Pamiętam, że kiedy po kilku dniach i nocach siedzenia w piwnicy wyszliśmy na Boży świat, leżał śnieg. Niedaleko domu leżały pokrwawione trupy dwóch niemieckich czołgistów, za nimi stał czołg. Chyba zabito ich strzałami w głowę, kiedy wyszli z pojazdu. Świeciło zimowe słońce, wokół walało się mnóstwo wojennego sprzętu.

Za nami był koszmar dni i nocy zwierzęcego strachu. Nieustającej, bardzo bliskiej kanonady, odgłosów walki w ...