​Dążył do tego, by ludzie, którzy stają przed jego obiektywem, ujawniali swoją bezbronność, pozwolili się zobaczyć bez upiększeń.

Mówił: „jeszcze bym chciał zejść raz do ciemni”. Dodawał: „pora po sobie posprzątać”. Nie owijał w bawełnę: „pakuję manatki i spadam stąd”.

A mimo to snuliśmy zawodowe plany. Nie zebrał sił, by na początku sierpnia zrobić zdjęcia Andrzejowi Sewerynowi. Ale jeszcze trzy tygodnie temu umówiliśmy się, że gdy poczujesię lepiej po kolejnej armatniej dawce chemii, sfotografuje Wojtka Smarzowskiego do książki, którą zaczęłam pisać. Cieszyliśmy się na to oboje i jednocześnie coraz słabiej tliła się w nim wiara, że to się może udać – w jego cichnący głos wkradła się nuta kresu.

Byłby może szczęśliwszy, gdyby urodził się w wiekuXIX, kiedy pośród wynalazków aparat fotograficzny stanowił ekskluzywną świeżynkę. Ówczesna technika dawała zdecydowanie...