Książka pod tytułem „Sublokatorka” jest o tym, że jedni ludzie są jaśni, a inni ciemni. Widać to gołym okiem. Conrad jest jasny, a w Dostojewskim sam mrok. Albo Tomasz Mann, jaki jasny. Albo mroczny Kafka i jasny Izaak Singer. Maria i Marta, siostry Łazarza. Maria – uduchowiona, uskrzydlona, cała jasna słucha Jezusa, a Marta – zrzędliwa, na obrazach zwykle brzydsza i nieco przygruba, krząta się koło kolacji.

Nie jest to podział na lepszość i gorszość. Ani na płytkość i głębię. Ani na talent. Ani na szpetotę i piękno.

Raczej na lepszy i gorszy los.

Może na przeznaczenie.

Może na lęki i przeczucia. Na sny.

Wiadomo o co chodzi, ale trudno wytłumaczyć.

Jaśni zwykle piękniej umierają. Czasem jest im dany wybór sposobu umierania. Jasny...