Dwie godziny drogi z Sydney przez kręte autostrady wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Potem, już w czasie zmierzchu, powolne kluczenie mniejszymi dróżkami. Ocean ma kolor ciężkiej, ołowianej blachy, na niebie wiszą późnosierpniowe chmury. To zimowa Australia. Nie ma śladu po złotych plażach i palącym słońcu. Jest nieprzyjemnie chłodno, wilgotne powietrze stoi w miejscu i wyciąga z ciała resztki ciepła. Szary jak ołów ocean ciągnie się nieruchomą płaszczyzną po horyzont. Pory roku w Australii są nudne. Jest tutaj po prostu ledwo zauważalne osuwanie się z wilgotnego lata w szarą i nieciekawą zimę, i równie powolny powrót do lepkiego, letniego zaduchu.

Z położonej na nadmorskich wzgórzach drogi widzę cel, mocno już zamazany zapadającym zmrokiem: wgryziona w ląd, rozległa zatoka Jervis Bay. Czeka mnie noc w samochodzie (nie było czasu na szukanie noclegu). Zanim jednak pójdę spać (jeśli...