Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Zaczął w latach 70. Joshua Rifkin: przekonany, że w czasach Bacha rzadko można było skompletować pełny chór, postulował zastąpienie go solistami. Minimalistyczne koncepcje przebijały się z wolna i właściwie dopiero w ciągu ostatnich kilku lat powstały pierwsze w pełni przekonujące nagrania: kantat w wykonaniu Cantus Coln Konrada Junghanela i „małych” Mszy nagranych przez Purcell Quartet i zaproszonych solistów (część składu pojawi się i teraz). Paul McCreesh, bodaj jako pierwszy minimalista, nagrał „Pasję Mateuszową”.
Czy się udało? Interpretacja McCreesha jest oczywiście wyjątkowo przejrzysta. Dzięki zaledwie ósemce śpiewaków w dwóch czterogłosowych chórach nawet mniej wyrobione ucho usłyszy tu dużo więcej; przebogata struktura utworu otworzy się przed nim szerzej. Ta historia jest opowiadana szeptem, w ciszy Wielkiego Piątku, zmuszając do najwyższego skupienia. Zamiast chóru śpiewaków, słyszymy po prostu śpiewaków - jednostki zamiast tłumu. Są momenty, kiedy brzmi to wspaniale - pojedynczy ludzie, przerażeni perspektywą zdrady, pytają po cichu „Herr, bin ich's?” (o ileż łatwiej się z nimi utożsamić...). Ale są też takie, w których za minimalizm trzeba płacić cenę - bo przecież nie brakuje w „Pasji” scen, gdzie wzburzony tłum odgrywa rolę decydującą.
Nagranie „niesie” przede wszystkim Ewangelista: znany z występów w Polsce z Philippem Herreweghe Mark Padmore, jak mało który z tenorów ostatnich lat rozumiejący każde słowo i kryjącą się za nim emocję. Inne wspaniałe głosy to sopran Debory York, mezzosopran robiącej ostatnio prawdziwą furorę (okazuje się, że uroda jest przydatna także w świecie muzyki klasycznej...) Magdaleny Kozenej i... „prawdziwe”, duże kościelne organy katedry w Roskilde, gdzie powstało nagranie.
