Prawie każdy w Waszyngtonie powie dziś, że to Iran jest wielkim zwycięzcą w bliskowschodnim starciu, a Stany Zjednoczone - wielkim przegranym. Za swą wschodnią granicą, w Afganistanie, Teheran ma dziś, zamiast wrogich mu talibów, przyjazny afgański rząd Karzaja. Zamiast stać twarzą w twarz z reżimem Saddama Husajna (który wyrządził mizernej irańskiej armii potężne szkody), Iran nie ma dziś powodów, by obawiać się rządu irackiego, zdominowanego przez swych politycznych przyjaciół i posłusznych klientów, z których wielu żyło w Iranie przez ponad 20 lat (jako objęci ochroną Teheranu wygnańcy).

Patrząc z takiego punktu widzenia to, co się stało, zakrawa na ironię: Stany Zjednoczone, zdławiwszy wrogów Iranu, zorientowały się, że same są celem władców tego kraju, którzy nie muszą już dłużej koncentrować się na ochronie własnych granic - i mogą rzucić wyzwanie...