Ugandyjczycy nie byli nawet specjalnie zdziwieni. W ich niepodległym od 1962 r. kraju nie zdarzyło się jeszcze, żeby władca zrzekł się rządów pod dobroci i ustąpił stery państwa innemu. Pierwszy prezydent Ugandy, sir Edward Mutesa II, kabaka (król) Bugandy, został w 1966 r. obalony przez własnego premiera Miltona Obotego, któremu 5 lat później w zamachu stanu władzę odebrał szef jego rządowego wojska, feldmarszałek Idi Amin. Groteskowe, a jednocześnie brutalne i krwawe, dyktatorskie rządy Amina zyskały najgorszą opinię nie tylko w Ugandzie, ale w całej Afryce, o której zaczęto mówić jako kontynencie fatalnych przywódców i zmarnowanych szans. Amina obalili w 1979 r. sąsiedzi, Tanzańczycy, którym wpierw wydał wojnę. Po nim na ugandyjski tron wrócił Obote. Choć to Amina zwykło się oskarżać o najgorsze zbrodnie i przerobienie Ugandy, niegdysiejszej „perły w koronie” brytyjskiego imperium...